Column: Google TV vs. De Scanner

Ooit kocht ik een scanner, voor honderd gulden bij de Kijkshop. Volgens mij was het een Trust. Vol enthousiasme noteerde ik de productcode op het blaadje, zodat een medewerker de scanner uit de kelder kon halen.

Op zich was dat altijd op zich al een beleving, daar bij de Kijkshop. Niet direct iets pakken en afrekenen. Nee: zorgvuldig te werk gaan, alle vitrinekasten checken en dan een goede keus maken.

Die scanner zou mijn leven veranderen. Foto’s, schoolboeken, gejatte proefwerken: alles zou ik inscannen. Die alleszeggende plaat die door een Fransoos gemaakt is toen ik de Alpe d’Huez beklom met mijn Atala-racefiets, mijn id-kaart (je weet tenslotte nooit) en schoolpas. Wat een functionaliteiten en mogelijkheden! Dit gaat mijn leven veranderen, dat kan niet anders. Oh boy, I was wrong.

Na een week lang als een gek dozen vol plakboeken, auto-stickers (hobby) en willekeurige voetbalposters die ik uit de Voetbal International had gescheurd, uiterst secuur door de flatbed te hebben gehaald, was ik er wel klaar mee. Want ja, nu had ik allerlei meuk niet alleen op papier, maar ook digitaal. Klinkt gaaf natuurlijk, maar eigenlijk had ik geen idee wat ik met die honderden MB’s aan digitale foto’s moest. Temeer omdat mijn oude Packard Bell niet zoveel geheugen had. 

Eigenlijk had ik geen idee wat ik met die honderden MB's aan digitale foto's moest

Bovendien stond Hotmail maximaal 1 MB aan attachments toe, dus van het doorsturen van de antwoorden van Getal&Ruimte, ons wiskundewerkboek, kwam niet veel. En om daar nou een heel cd’tje voor te branden…

Topper van Trust
Nooit meer heb ik gescand. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat het simpelweg niet nodig of handig was. De laatste keer dat ik het lor zag, was toen mijn moeder mijn kamer in het ouderlijk huis besloot om te turnen tot werkkamer. En da’s toch al zo’n goede zeven jaar geleden. Geen idee of mijn moeder deze topper van Trust nog heeft, eigenlijk. 

Waarom dit verhaal? Nou, de geschiedenis herhaalt zich. Ruim twee maanden geleden lanceerde Google in samenwerking met Sony haar eerste Google TV. Een klein kastje moest onze internetbeleving op de televisie geweldig maken. Apps downloaden, YouTube in HD en dat allemaal met een qwerty-afstandsbediening. Ik kan u melden: ik gebruik het ding nooit.

Sterker, hij staat een beetje in de weg. Ik had hem tijdelijk boven mijn boeken gezet, en dat ziet er nou niet erg stijlvol uit. 

Maniakale straatidioot
Eindelijk Youtube in HD! Dat was een van de belangrijkste argumenten voor het apparaat. Een makkelijke manier van snel in hoge kwaliteit wat filmpjes bekijken. Dat dacht ik ook. Tot nu.

Want juist YouTube levert bij uitstek content, waarbij het geen hol uitmaakt waar je het op kijkt. Korte, grappige, informatieve filmpjes zie je op de tablet of smartphone. Of achter de computer, wanneer je even geen zin hebt om te werken. Niet op de tv. 

Wil je een bizarre video van een maniakale straatidioot laten zien aan een vriend, dan doe je dat zelfs in de kroeg met een 3,7 inch iPhone en oordopjes in. Als ik thuis ben, kan ik op 3 verschillende manieren Youtube checken. En dan zit Google TV daar niet eens bij. 

Dan zijn er nog applicaties om te gamen. Totale idiotie. Als je wil gamen, pak je de Xbox of Playstation. Ik ga echt geen Angry Birds - of een slechte rip-off daarvan - op mijn televisie spelen. Ben je gek geworden? 

De enige daadwerkelijk nuttige toepassing die ik kan bedenken is iets als 'Video On Demand', waarmee je direct films voor een paar euro's streamt. Beetje jammer dat dit in Nederland met Google TV (nog) niet kan. Sowieso: is zo'n kastje daar voor nodig? Normale Smart TV's worden steeds beter. Mijn Panasonic GT30 bewijst het.

Ik kijk Youtube wel via Viera Cast..