Column: de cd-missionaris aan de streaming audio

Als kind van de jaren negentig en muziekfanaat in de dop ben ik opgegroeid met de compact disc. Het waren mooie tijden: middagen lang was ik te vinden in de plaatselijke muziekhandel. Daar struinde ik door de bakken met cd’s en viel de verkoper lastig met stapels albums die ik per se even wilde luisteren. Door mijn matig gevulde portemonnee hield de beste man vrij weinig omzet aan mijn urenlange bezoek over. Het was de tijd van de grunge van Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden, de funkrock van Red Hot Chili Peppers en de rapcore van Rage Against The Machine: muziek met een gezicht en een explosieve lading die hordes jongeren jarenlang in de greep hield, waaronder mij.

De liefde voor de cd is bij mij nooit weggegaan. Door de jaren heen heb ik een aardige wand aan muziek verzameld, de teller staat nu waarschijnlijk ergens tussen de 1250 en 1500 schijfjes. Fantastisch om een vrije avond lang plaatjes te draaien, de cd-boekjes door te bladeren en het volume op elf te zetten. Goed, de beleving haalt het nog niet bij het afspelen van lp’s (prachtige hoezen, een authentieke handeling om er geluid uit te krijgen en, oh nostalgie, de geur!) maar het goede geluid en het gemak van de cd is mij meer waard.

Maar laten we eerlijk zijn:er zijn praktischere dingen dan de compact disc. Zo kan ik mij nog een rondreis door Italië herinneren. Tijdens een hittegolf sjouwde ik me, behalve door een grote sporttas, tent, kookspullen en andere kampeerattributen, een breuk aan een flinke rugtas aan cd’s en een discman. Het zou toch maar voorkomen dat ik een plaatje wilde luisteren en die toevallig nét niet bij me had. Ook bij BesteProduct lagen ze dikwijls gierend van het lachen op de grond als ik onder de enorme stapels albums nauwelijks mijn bureau kon terugvinden. De iPod Classic leek de oplossing. Daarop kon ik mijn complete muziekcollectie op zetten. In theorie leuk, maar in praktijk minder rooskleurig. Ik was alleen al een week bezig voordat ik een kwart van mijn duizend cd’s had gedigitaliseerd met de hoesje erbij. Van nijd heb ik op het punt gestaan mijn iPod met computer en al uit het raam te mieteren.

Dat de oplossing nabij was, ontdekte ik dik een jaar geleden. Opeens was daar Spotify, een onbekend Zweeds bedrijf met een futuristische naam dat me bezwoer dat mijn herniaveroorzakende problemen ten einde zouden zijn. De toverterm: streaming music. Een fysieke cd draaien? Hoe ouderwets! Met Spotify trek je je favoriete album gewoon uit de lucht, net als miljoenen andere platen.
Als fanatieke cd-missionaris doet het me pijn om te zeggen, maar streaming music is de toekomst. Met de opkomst van andere muziekstreamdiensten als Grooveshark (gratis), Deezer en Rara lijkt het slechts een kwestie van tijd voor iedereen aan de stream is. Sterker nog: ik geloof dat mijn kinderen later de cd alleen nog maar kennen van hun ouderwetse pa.

Maar ook ik ben inmiddels over op Spotify. Kost tien euro per maand, maar dan heb je ook wat. Pearl Jam op de computer op je werk, Soundgarden in de auto, Red Hot Chili Peppers op de telefoon en Rage Against The Machine in de trein. Zonder te downloaden, in te laden of over te zetten. Het is er gewoon.

Behalve thuis. Daar draai ik, eigenwijs als ik ben en met gepaste trots, nog avonden lang mijn cd’tjes. Bij voorkeur bands als Led Zeppelin en Tool. Die staan nog niet op Spotify. Gelukkig.