Column: TV kijken is tv kijken niet meer

Een zweterig tuinhuisje. Krakerig beeld op een oude beeldbuistelevisie. Een biertje in mijn hand. Een geconcentreerde blik. Een diepe bal. Een kans. Ja? Goal! Winnen. Extase. Zo kijk ik voetbal het liefst.

Ik teken 9 juni 2008. Nederland speelt tegen Italië. Een vriend van mij, collega-nerd en fervent tv-kijker, had een digitale decoder die hij voor de wedstrijd wel mee kon nemen. ‘Met veel betere beeldkwaliteit dan wat er standaard uit analoge kabeltv komt’, zo vertelde hij trots. En inderdaad. Tijdens de voorbeschouwing was ook ik onder de indruk van het verschil. Meer helder, scherper en mooiere kleuren. Prima, dus.

Wat mijn beste vrind erbij vergeten was te vertellen, is dat digitale televisie een fractie later is dan analoge tv. Had ik al geschreven dat het 2008 was? Digitale televisie was toen nog vrij hip. Zeker in volkswijk Zuilen in Utrecht, de plek waar het zweterige tuinhuisje stond, was het een enorme innovatie. Praktisch iedereen schreeuwde toen nog naar krakerig beeld. Maar dan wel net iets eerder dan wij dat deden.

Dus toen Ruud van Nistelrooy van dichtbij de 1-0 binnenschoot, hoorde ik het dankzij het gegil van mijn buren eerder dan ik het zag. Het verschil: de beslissende pass van Wesley Sneijder. Ik was blij en geïrriteerd tegelijk. Ik besloot me nooit meer druk te maken over beeldkwaliteit, features of allerlei pseudo-handigheidjes op de televisie. Totdat ik een jaar later bij BesteProduct ging werken. Daar is het helemaal misgegaan.

Als ik aan het koken ben, zet ik de iPad op mijn koelkast om via de Ziggo TV-app live De Wereld Draait Door te kijken (ja, ik eet wat laat). Tijdens Zomergasten scroll ik me suf door de extra informatie die het programma geeft via mijn tablet. En bij Boer Zoekt Vrouw lees ik de twitterfeed #bzv in plaats van naar het daadwerkelijke programma te kijken. En ergens vind ik dat jammer.

TV kijken is tv kijken niet meer. Vroeger ging je met natgekamde haartjes met zijn allen voor de tv zitten om Klokhuis te aanschouwen. Nu douche ik rustig een kwartier langer. Ik kijk het later wel terug via Uitzending Gemist (uitstekende iPad-app, trouwens). En hield ik vroeger nog mijn plas op om niets te missen van Dit Was Het Nieuws, kan ik nu rustig even een flinke bolus draaien als ik wil – mijn HD-recordertje neemt alles keurig op. Effe vijf, tien, dertig minuten (afhankelijk van hoe de nasi de dag er voor is gevallen) terugspoelen en klaar is Kees.

Nog even en dan begint het EK-voetbal. Ik heb besloten terug te gaan naar de basis. Gewoon een wedstrijdje kijken. Nederland – Duitsland. Geen extra scherm om erachter te komen dat de passes van Dirk Kuyt 6 van de 14 keer niet aankomen. Even niet Twitter checken wat iedereen van die vervelende scheidsrechter vindt. Ik zit voor de buis. Geconcentreerd. Voor even laat ik die tablet links liggen. En hoop van ganser harte dat mijn bovenbuurman ook digitale televisie heeft. Want zover ben ik inmiddels wel. Als rechtsgeaard gadgetnerd kan ik dat niet meer negeren. Had mijn vriend toch gelijk.