Column: Gala

Plong, plong, plong.
Het is woensdagmorgen rond half tien als plotseling bij alle redacteuren de mailbox vol stroomt. Na het openen van het eerste mailtje van Nikons persbureau Grayling, weten we voldoende. Het is weer zo ver: de EISA Awards zijn uitgereikt. De Echt Iedereen Superblij Awards.

EISA is een organisatie waarbij tientallen Europese magazines zijn aangesloten. De redacties kiezen elk jaar de beste producten op het gebied van camera’s, audio en video. Een goed initiatief, toch? Tot je je een beetje verdiept in de verkiezing. Dan vallen toch enkele zaken op.

Het regent prijzen
Wat te denken van het aantal winnaars. Alleen al in de categorie camera’s wordenzestien (!) awards uitgereikt. Je hebt de Europese compact camera van het jaar, maar ook de Europese geavanceerde compact camera, de Europese reis compact camera, de Europese all weather compact camera en ga zo maar door. Nikon, Canon, Olympus, Panasonic, Tamron, Fujifilm, Samsung, Sigma en Sony; allemaal hebben ze een schouderklopje gekregen. Voor speakers, televisies, auto-multimedia en mobiele telefonie is dat niet anders. Het regent prijzen. 

Je krijgt het gevoel dat de hoofdredacteuren eerst een product kiezen dat moet winnen en er daarna een categorie bij verzinnen. Dit jaarlijkse feestje (dit jaar alweer voor de 30ste keer gehouden) is alleen geslaagd als alle fabrikanten het glas kunnen heffen. Het is alsof na afloop van de finale 100 meter vrije slag op de Olympische Spelen alle zwemsters op de hoogste tree staan. A gold metal for: ‘de beste beenslag’,‘het strakste badpak’,‘de mooiste hoek in de elleboog’ en ‘snelste onderwaterkeerpunt’. Applaus. 

Je krijgt het gevoel dat de hoofdredacteuren eerst een product kiezen dat moet winnen en er daarna een categorie bij verzinnen.

Dat iedereen wint, doet voor de fabrikanten niets af van de waarde. Ze wijten er jaarlijks weer ronkende persberichten aan en plakkende de bijgehorende logo’s grif op elke reclame-uiting. Voor dat laatste moet de fabrikant overigens wel betalen aan EISA. Je kunt tenslotte wel winnen, maar daar moet wel wat tegenover staan.

250 euro per kaart
Geld en awards lijken sowieso onlosmakelijk verbonden. Als BesteProduct kwamen we twee keer in aanmerking voor een award. De eerste keer was in het prille begin toen we waren genomineerd voor de ThuiswinkelAwards. Bijna huilend vielen we elkaar in de armen. Door al onze vrienden, bekenden, vage kennissen en bezoekers in te schakelen, slaagden we er zelfs in de finaleronde te bereiken. “Gefeliciteerd", zo meldde een lieftallige dame telefonisch. Of we ook bij het feestelijke uitreikingsgala aanwezig wilden zijn.

Wij: “Jazeker.
“Dat is dan 250 euro per toegangsbewijs...”
Naïef als we waren, dromend van de overwinning hebben we de kaarten besteld.
Het werd een teleurstellende avond. Zonder overwinning en met een matige, lauwe hap eten en een optreden van Roel van Velzen.

Twoty voor 2450 euro
De tweede nominatie was enkele jaren later voor de Twoty Awards. De reden is me nog altijd onduidelijk. Of eigenlijk ook niet. Direct na de felicitatie voegde een wederom uiterst vriendelijke dame toe: “Een toegangskaart voor het gala kost 450 euro. U kunt ook een hele tafel nemen voor 2450 euro.”
We bedankten vriendelijk.
Een dag later waren we afgevallen voor de tweede ronde.

Gala's
Tot mijn grote verrassing bestaan de gala’s van de ThuisWinkelAwards en zelfs de Twoty Awards nog steeds. Als ik de verhalen mag geloven, is het dringen voor kaarten.
Over een maand beginnen wij met de voorbereidingen van de jaarlijkse BesteProductAwards. De Nederlandse vakpers kiest dan de beste producten. Dat is met awards, maar zonder gala. 

Misschien moet ik toch eens kijken of mijn smoking nog past.